Bir Kaos

Bir Kaos

Serap Demirağ

Gün batımı  “merhaba” diyen bir güneş aydınlattı geceyi.
”O gece” diyordu,  “Lacivertini saklamıştı nicedir. Saklamıştı da muzipçe gülüyordu her köşeden”.

Ne mavi maviydi ona göre, ne de altınlar sarı;
”Nicedir fısıldaşmadı akasyalar, erguvanlar renksiz” diyordu…
Deniz kıpırdamıyordu kıyıda ve çalkalanmıyordu. Kulaklar duymuyordu o martıları, gün suskundu.

Aslında her şey küskündü o saklanmalara. Küskündü bulutlar, küskündü fırtına. Ne yağmur vardı toprağı besleyen, ne de kardelenler o dağlarda. Boyun büküyordu meşeler akşamın buğusuna. Ne serçe vardı o dallarda, ne de bir tek kırlangıç. Işık göstermemişti yüzünü. Pusluydu ovalar, tarlalar. Biçecek ekin yoktu, çoktan pas tutmuştu oraklar. Çoraktı, kuraktı, susuzdu dere yatağı. Çatlamış yüzü dikilmişti boşluğa.

Birden değişti, her şey. Işık yayıldı köşe bucağa. Çırpındı giziller, bırakın saklanalım diye. Her çizgi gerildi, her eğim dikleşti yamaçlarda. Kayan kayana  aşağıya. Gökyüzü şaşırdı ellerine uzananlardan... Bakakaldı şaşkınlık, bakakaldı kocaman gözlerle aydınlığa. Yeni bir Big Bang’di yaşanan. Galaksiler arasında altüst oldu değerler. Gerçekler yer değiştirdiler birden.

Kuşkular kıkırdıyor, kıs kıs gülüyordu akıl. Sarhoş duygu bir sağa bir sola yalpalıyor, bir taraftan da kendisini izleyenlere yol gösteriyordu.  Umarsızdı, avareydi. Ne gem vardı yönü değiştirecek, ne de yol gösteren bir başka cengaver. Böyle başladı kaos. Bir tarafta değerler, bir tarafta her an değişen gerçekler… Bir tarafta akıl, bir tarafta özgürlüğe adım atmaya çalışan sorumsuzluk. Kulakları sağır ediyordu ses, kamaşan gözlere oğuşturmalar kar etmez olmuştu… Patlayan her volkanla çiçekler başlarını eğdiler. Şaşırdı da, tanıyamadı geceyi. Sonra baktı kendine, ışığı nereye gitmişti?

Alışılmadık bir güzellikte başlayan o değişimin ateşi yakıyordu denizleri. Gemiler başıboş, çıra gibiydi kayıklar. Ne dalgalar vardı kıyıya çarpan, ne de o su, kaynaklardan çağlayan.

Zaman, mekana bakakaldı. Bakakaldı geleceğe. Ne şimdi kalmıştı ne de geçmiş. Gecesi olmayan gündüze, gündüz denir miydi artık? 
Güneşin ışıklarını, “güneş” zannedenlerin hıçkırıkları dalgalanıyordu gönderlerde