Herhangi bir İstanbul Gecesi

İlkay Sarıkaya

Herhangi bir İstanbul Gecesi

Sevgili şehrin sevgisiz çocukları

Ruhunu dokuz parçaya ayırıp her parçayı sokaktaki sarı kediye veren,mutlu olmayı bile fazla bulup her an bitebilecek hayatına başka insanoğullarının mutsuzluklarını sığdırıp fedakarlıktan öteye geçen aptal biz...

Budala toplumun öncü Dostoyevskisi,1984’te doğan Anna ve sevgili deli eşi Igor’a kısa bir mektuptur bu.

Ben yaşıyorum sevgili dostlarım,daha kusursuz olan bu yere dünya bile denmeden öncesinden beri yaşıyorum.

Siz Rusya’nın soğuk bir köyünde ya da Eifel’in altında birbirinizin olurken,Cemal Süreya ile sevgili Igor

Cemal Süreya ile kumar oynuyorsun belki,o sana ‘y’sini veriyor sen de ona aklını,

Boşver eski dostum bu dünyayı akıl ile ödüllendirebileceğin kadar sevmemelisin.

Ayrılık için fedakarlık gerekir,

Biliyorum sende bolca var.

Beraber Atilla İlhan’ın yanına geçer ona kendini sevdiririz belki

Y da Tolstoy’un yanına gider o sonsuz sorusuna ‘insan yaşamaz evren onu yaşar’cevabını veririz.

Sen Anna’yı dansa kaldırırsın ben size ‘C Sharp Minör’çalar, puromun külünü Özdemir Asaf’ın şiirine atar, şarabımın iki yudumuyla ağlar, Dean Martin söyleriz.

Sonra çıkarız İstanbul sokaklarına yarı sarhoş,

Bir köşede buluruz Turgut Uyar’ı,beraber göğe bakarız,

Taksime geçeriz ıslak sokaktan,

Oradan da ver elini Eminönü,

Sen yorulursun Igor seni bilirim,

Atlarız eski bir motorluya,ıssız sokaklardan geçerken ben Turgut’la Büyük Saate bakarım.sen öpersin Anna’yı, Cemal kendine yeni harf arar ve hepimiz bağıra bağıra şiir okuruz…

Son dize tam yükselmişken bir şey düşer önümüze gökten

Bir bakarız ki,Lilith…

O eşsiz o kusursuz güzellik hepimizi büyüler

Anlatır her şeyi eşsiz kadın,cennetten nasıl kovulduğunu,

Hala başı diktir lakin çok şaşırırız ona, hala tüm evrene sevgiyle bakmakta

Turgut aşkını anlatır Lilith’e

Ben şiirimi okurum,sen deli Igor öpersin Anna’yı son bir kez daha