Bir Damla Su

Bir Damla Su

Serap Demirağ

Nefes nefeseyim yüzyıllardır. Koşuyor, koşuyorum bir damla su olmak istediğim şu uçsuz bucaksız evrende. Doğanın her yıkanışında içime çektiğim Mevlana’lar, Aşık Veysel’ler, Hallacı Mansur’lar, Ahmet Yesevi’ler ışık ışık akıyor yüreğime. Renk oluyor,  şekil oluyor, harf oluyor. O müziği dinlerken coşuyor karanlıklar, güneş doğuyor... Bir mucizeyi yaşarken duruyor zaman. Şaşırıyor beynimdeki geveze. Dans ediyor zıt anlamlar biteviye içimde.
Susuyor... Yıkıyor...

Nedir gerçek? Gözümün gördüğü mü? Bana “gerçek budur” diye gösterilen mi? Kitaplardan okuduğum milyonlarca tanım mı? Sınırlarla, perdelerle zincirlenmişim. Hangi renk skalası benim gerçeğim? Annem, babam, kardeşim... Yağmur ne, kar ne, buz ne? Hangisi benim paletim?  Yüzyıllardan sarkan çığlıkları duyabilir mi yüreğim? O kuşların kanatlarında şahlanırken yaşamlar, neyin hesabını verebilir içim? Ben kimim? Sözüm ne? Nedir görevim? 

Kuşkusuz gökyüzü de benim, gezegenler de, yıldızlar da...  Galaksiler arasında  dolaşır durmadan gemim. Ne fırtınalardan korkarım, ne de serseri patlamalardan. Yanıtların tükendiği yerde açılır gözlerim.  Sustuğum zaman şahlanır yüreğim.

Kuruyor dudaklarım, dilim pelteleşiyor ağzımın içinde. Sonra bir damla suyla tazeleniyor yaşam. O mucizenin önünde söz bitiyor. Tüm pislikler onunla toprağa karışırken, gerçek diye bildiğim her şey bir bir yok olup gidiyor gözlerimin önünden. Ve yepyeni,  pırıl pırıl oluşumlar başlıyor yeniden... Beden zindanında su olmayı neden başaramayayım? Alem içimde değil mi benim?

Sudan yaratıldık. Suyla harmanlandık. Balıktık o sularda. O suyu soluduk. O suyla cana ulaşmak için tüm çabam, gözlerimi kapamadan...