Hicaz Bir Duanın Coşkusu…

Hicaz Bir Duanın Coşkusu…

Eliz Avaroğlu

Yakut, mine, zümrüt bana birdir kayalarla;
Bir gül dikeninden kanayan el neme yetmez?
Kâşâne, sedir, sırma, ışık onların olsun;
Bir köhne kitap, bir sarı kandil neme yetmez? 
....
Rûhum ki yanıktır ve şifâsızdır ezelden,
Sarmak dilesem, bir kara mendil neme yetmez?
Dağlar neme yetmez, bağlar neme yetmez?
Bir kuş ki benim derdime ağlar, neme yetmez?

Bir çölde biten dal gibi ıssızsa da rûhum,
Dost âleminin ettiği kem söz neme yetmez?
Vardır anacak bir gün olup ismimi elbet,
Bir servinin altında dolan göz neme yetmez? 
....
(Şükufe Nihal Başar/ Ne’me Yetmez)

Derin bir nefes çektim içime ve boyadım onu canım Hicaz'ın gönüller çelen renklerine...Elimi Cinuçen Bey'in (Tanrıkorur) mahir eline emanet ettim ve aldığım bu kuvvetle, ruhumdan taşan ahengi onun bestesinin nağmelerine nezaketle giydirdim...Oldu; vallahi hem gördüm, hem bildim, hem de yıllardır içinde yaşadım, oldu; huzur oldu, mutluluk oldu, duygular coştu ve gözlerde gördüğüm billurdan bir yaştı; sanat oldu, güzellik oldu..

Bir ömür dünyada geçmez, ”tıpkı cennette yaşanır” kimilerince...Ve ölüm de hiç korkutmaz onları, bedenleri zaten ruhlarına çok dardır ve şekilden ibaret gördükleri bu emanet kılıfı dünyaya bırakmak cesaretini de çoktan kendilerinde bulmuşlardır...

Onlar; yazı yaz, baharı baharca yaşayan, "iyi" kadar "kötü"yü de gördüğünde akıl terazisi şaşmayan, her hâlleri candan olan, gıdaları özden, çırpınış heyecanları “sadece olmak" keyfiyetinden gelen özgürlük kanatlı kelebekler, onlar; var olmanın bütün anlamını ruhlarının coşkulu yazgısına bağlamış sanat aşığı insanlardır... 

Ben de öyleyim..
Kendimi bildiğim ilk zamanlardan itibaren, öyle büyük bir güzellikle temas ettim ki, bu temasın tesiriyle -hâlâ-şaşkınım, hayretteyim...Kavranacak olan onu aşmakta ise eğer, insan elbette şaşar, ürker ve bocalar.. Lâkin benim hayretim, korkumdan çok merakıma galebe çaldı; işte o gün bugündür, "salt ahenkten müteşekkil salınımıyla lâtif ruhları titreten musikinin" -hem ilminin ve hem de irfanının- talibiyim, talebesiyim... 

Üzeri yazılı kâğıtlarımdaki nota da söz de, onları ilk defa kendi hayal âlemlerinden süzmüş ve bizlerin sezgi ufuklarına yadigâr bırakmış onlarca ruhun bana emanetidir,
-ki bu emanete ancak- ilmin insana verebileceği bilgi ve bilinçle hakkınca riayet edilir...

Bana kadar devrolunan bütün bir külliyata titizlikle yaklaşmaktaki kararlılığım, güzelliklere tutkun olan gönlümün ve keşfetmeyi seven aklımın -ilimle temas ettikçe- her bir notaya dair çoğalan hayranlığıncadır...Zira, hayatı -ancak- sanat penceresinden seyrederken anlamlandırabilen gözüm “incelikleri detaylarıyla görmeyi” ve bütünlüklü kavrayabilme yetisine haiz olan aklım -şahit olduğu büyüklüğün cüssesini fark ettikçe- “onun önünde saygıyla eğilmeyi” ister daima...

Devraldığım nağmeleri, sözleri her nefesimde ilim ve irfanla yeniden /yeniden en zarif haliyle diriltmek ve bugünün yaşamak zevkine dahil etmek -esasen, ilk önce- kendi varlığıma duyduğum saygıdan ve hayata hürmetimden, ruhumun nuruna olan sevgimden ve muhabbetimdendir desem, çok mu abartmış olurum sizce sahiden?

Elim Cinuçen Bey’in mahir elinde, Hicaz bir dua kadar kutsiyetle, yaşamak coşkusu kadar tatminkâr bir memnuniyetle dudaklarımdan hayata karıştı nağmeler; 
“ Yakut, mine, zümrüt bana birdir kayalarla, bir gül dikeninden kanayan el neme yetmez?.

”Sonra...Başımı kaldırdım bir an; hülyasında gezinmekte olduğum sevgili üstatların, üzerimi merhametli nağmelerle örterek beni bütün duyarsızlıktan, kabalıktan, vicdansızlıktan esirgediği zarafet âleminden geri döndüm dünyaya...Baktım; billurdan yaşlar süzülen gözlerle buluştu gözlerim, hissimizin aynılığı yansıdı yüzüme onlarca gözbebeğinden ve birbirine coşkuyla vuran ellerin sesleriyle  uyandı bedenim; anladım ki yaşadığımız mutluluk da ortaktı ve bir ödüldü sanat bize, güneşi hiç batmayan Aydınlıklar Ülkesinden...