Ruhumun Şarkısı Us’umda Çalıyor!

Ruhumun Şarkısı Us’umda Çalıyor!

Eliz Avaroğlu*

Bıraktı gitti kimisi...Ya da, bırakacak gidecek az bir zaman sonra çoğu beni, bizleri...

Kum saatinin son tanelerinin düşüşü kadar sabırsız şimdi zaman; gidişe, terk ‘edişe ya da -nasıl desem belki de- gitmeye mecbur kalışa doğru hızla yol almakta...
Oysa 'sahi ‘den bir "can" vardı ve yaşıyordu; salt et kemik de değildi üstelik... Dipdiriydi, akıllıydı, üretkendi, sevebilirdi, heyecanlanır ve ümitlenirdi...Kimisi kusur saysa da bence onu güzelleştiren "duyusal", hassaslaştıran "duygusal", zenginleştiren "hayalperest" yanları vardı...

Evet duygusaldı, onu duyguları yönetirdi; bir küçük kıvılcım onda büyük yangınlar üretir de savaşırdı meselâ; gözü öyle bir dönerdi ki bazen, ne sınır, ne tatlı can, ne vicdan, ne imkânsızlık keserdi öfkesinin hızını...

Kahramanlık denilen bir unvan, tutkusu olurdu çoğu zaman; adı için, inandığı için, rengi için, evi yurdu için ömrünü ortaya koyardı umarsızca...Cengâverlikle delice işleri göğüsler, ölümüne nihâyete erdirirdi...    

Ya hayaller, onun hayalleri? Kanat dilerdi kanadı yokken... Yıldızlara bakar, onlardan haber sorardı, "ben kimim, aslım yıldız mıdır yoksa? göklerde bir kabahat işleyip de kovulmuş, yere sürgün mü olmuşum?

Merakı hiç dinmedi ve gözünün görebildiği kadarı ona hiç yetmedi; göğe baktı, yere baktı, suya baktı ama hiçbirinin hududundan emin ol(a)madı...Dahası...Hep daha fazlası...Bir "can"lının gök ‘üstünü, yer ‘altını, su damlasını ve ufuk aşırı'yı konu ettiği hayalleriyle çoğalan sonsuz dehâsı....

Şimdi gidiyor...Hayâli mi kalmadı, ümidi mi tükendi, koşmaktan nefesi mi kesildi bilinmez ama gitmek için "can atıyor” ... Sesinden, sözünden, binlerce ömürlük Hayy'at mirasından öylece vazgeçiyor...Sanki uykusunun derininde gördüğü düşü sevmedi de onu reddedip yeni bir düş âlemine dalmaya heves ediyor...     
İnsan...

O insan ki, bir acayip zihnin, bir acayip korkunun, bir acayip hayal kırıklığının ıssız, garip, çorak vatanıdır bazen...
Her yeri ve her şeyi görüp bilip de, "bir tek kendisini/ kendisindekini" gör(e)meyen ve bil(e)meyen, nice kıtalar, gezegenler, güneşler keşfedip "bir kendi ruhunu" keşfedemeyen, dışındaki dünyayı  matematiksel formüllerle izaha muktedir olan, lâkin "kendi iç âlemine" hükmedip, bir türlü hakimiyet sağlayamayan ve zamanla bir tükenişler manzumesine dönüşen "ruhunu unutmuş" bir can...     

Ben ise buradayım... Bana beni, bana seni, günü geceyi, şiirdeki sımsıcak kafiyeyi, öfkemde beliren samimi direnişi, kurtlu bir elmanın kokusunu lezzetini, heyecan ve özlemle sarıldığım bedenin sevgiyle ürperişini, aceleci baharın gözüne kestirdiği tepemdeki bulutu yere serpip hiç ummadığım bir anda beni ıslatışındaki muzip keyfi, bereketi unutturacak bir yeni âlem değil benim hayâlim...

Esasen ben, iki ayak, bir yürek, bir baş olarak can bulduğum bu dünyada en çok....;
İki ayağı da tökezleyip düşse bile tekrar doğrulan...  

Omuzlarının üzerindeki başın Hakk'ını verip soran, düşünen, fark eden, anlayan, anlatan... Göğsünde bir ömür çırpınan yüreğinin ürettiği sevgiyi, anlayışı, ilhamı büyütüp "insanlık nam-ü şanına kavuşmakta rütbesi sürekli yükselen bir "tatlı can" olmak derdindeyim...

Sen beni, bizi bırakmaya sahiden "can atsan" da, ben şen günlerimizi, şen kahkahalarımızı, şen gözlerimizi, şen nağmelerimizi diri tutacak, onlara nefesimle, sesimle, elimle, kalemimle, ruhumla yine/ yeniden can vereceğim...

Ve bil ki...Eğer bir gün, diğer gidenler gibi sen de bir hayale aldanır ve bana/bize veda edersen, sırf aklında kalayım, vicdanında iz bırakayım, yüreğinde ince bir sızı olayım da hevesle çıktığın bu maceradan tez zamanda “us"(l)anıp dön gel diye, ayrılırken sana -biricik ruhuma sımsıkı sarılıp- şu şarkıyı mırıldanacağım;     

"Bırakıp gittiğin akşam beni ey şuh-i şenim     
Sen değildin o giden, ruhi revanımdı benim..."     

(Kıymetli bestekâr Zeki Arif Ataergin'in aziz hatırasına saygı'mla...)     

*TRT Sanatçısı