Aydın Ayan
Anıların Hüznü…
Bakışlarım çocukluğumun dağlarında
Uzak ve yalnız
Doruklarında kar
Işıldıyor.
Asırlık bir armut ağacı
Açmış çiçeklerini dağlara karşı
Pembe ve beyaz
Çiçekler ki
Yakında dökülecekler.
Bakışlarım yayla evlerinin duvarlarında
Yeşil, kahverengi, ebruli
Yosun tutmuşlar.
Uçmasın diye hartamalar
Çatıya dizilmiş
Ağır ve sessiz
Dere taşları.
Kara lastikler
Kapı önlerinde sıralı.
Bakışlarım çocukluğumun çimenlerinde
Issız, kimsesiz
Filizi yeşil ve sarı
Açmış çiçeklerini kardelenler
Beyaz ve mavi
Güneşi gözlüyorlar.
Kör bir köstebek
Dadanmış olmalı
Terk etmiş anılar yuvayı!
Bakışlarım görünenle görünmeyende
Tedirgin ve kararsız
Bulunduğum yeri arıyorum.
Bilinmeyen topraklarda pusulasız insanlar
Godot’yu bekliyorlar.
Tüketilmiş sevdalar gibi her şey
Unutulmuş ve puslu
Ben neredeyim
Bilemiyorum!
(12 Mart 2022 / Mecidiyeköy)
Yeni yorum ekle