Annabel Lee

        Annabel Lee            

Yıllar yıllar önceydi
    Deniz kenarında bir krallıkta
Bir kız yaşardı -tanırsınız belki-
    Annabel Lee adında;
Yoktu bir düşüncesi sevmekten başka beni,
    Yoktu düşüncem onu sevmekten başka.

Çocuktu o, çocuktum ben
    Deniz kenarında bu krallıkta:
Fakat öyle bir aşkla sevdik ki birbirimizi-
    Ben ve Annabel Lee’m;
Aşktan da öteydi bizimkisi,
     Öyle imrendirdik cennetin kanatlı meleklerini.

İşte bu yüzdendi uzun zaman önce
    Deniz kenarında bu krallıkta
Bir rüzgâr esti bir an bir buluttan
     Üşüttü güzel Annabel Lee’mi;
Ardından çıka geldi asilzade yakını bir adam
     Alıp götürdü onu benden uzaklara,
Koymak için bir mezara
     Deniz kenarında bu krallıkta.

Melekler, ki mesut değildiler cennette yarımız kadar,
     Öyle kıskanmışlardı ikimizi;
Evet, tek sebep buydu -deniz kenarındaki bu krallığın 
     Bilir tüm erkekleri-
Bir gece esen bir rüzgârın üşütüp 
    Öldürdüğünü Annabel Lee’mi.
Fakat, bizim aşkımız 
    Büyüklerin aşkından,
    Bilgelerin aşkından 
Çok daha kuvvetli bir aşk idi;
     Ayıramaz ruhumu benim artık
Ayıramaz güzel Annabel Lee’nin ruhundan
     Ne yukarıdaki melekler,
Ne de denizin dibindeki iblisler;

Çünkü ışıldamaz gökte yıldızlar
    Getirmeden bana güzel Annabel Lee dolu tatlı rüyalar
Ve yıldızlar değildir gördüğüm asla
    Parıldayan gözlerini hissederim güzel Annabel Lee’nin aslında;
Böylece, sular çekildiğinde bütün gece,
Uzanırım yanı başına sevgilimin; sevgilim, ömrüm, gelinimin
    Deniz kenarında o mezarının başında,
     Dalga sesleri dolu ebedi istirahatgâhında. 

Annabel Lee

It was MANY and many a year ago,
    In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
     By the name of ANNABEL LEE;
And this maiden she lived with no other thought
     Than to love and be loved by me.

I was a child and she was a child,
     In this kingdom by the sea:
But we loved with a love that was more than love—
     I and my ANNABEL LEE;
With a love that the winged seraphs of heaven
           Coveted her and me.

And this was the reason that, long ago,
    In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
     My beautiful ANNABEL LEE;
So that her high-born kinsman came
     And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
    In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in heaven,
    Went envying her and me—
Yes!—that was the reason (as all men know,
     In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
     Chilling and killing my ANNABEL LEE.
But our love it was stronger by far than the love
       Of those who were older than we—
       Of many far wiser than we—
And neither the angels in heaven above,
      Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
      Of the beautiful ANNABEL LEE,

For the moon never beams, without bringing me dreams
     Of the beautiful ANNABEL LEE;
And the stars never rise, but I feel the bright eyes
     Of the beautiful ANNABEL LEE;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling—my darling—my life and my bride,
         In her sepulchre there by the sea,
         In her tomb by the sounding sea.

Kaynak: Poe, Edgard Allan (1941) “Annabel Lee” (Annabel Lee), The Best Known Works of Edgar Allan Poe: The Best of the Famous Tales and Poems (Edgar Allan Poe’nun En Bilinen Eserleri: Meşhur Öykü ve Şiirlerinin En İyileri), Garden City, New York: Blue Ribbon Books, s. 14.