Savaş

Saçları tutuştu önce

Ne kadar çırpındıysa da söndüremedi

Küçücüktü elleri

Anlayamadı

Ne yapacağını bilemedi

Telaşlandı

Kız çocuğu yine, kadın veya adam

İnsan

İlk kez başına geliyordu

Böyle bir şey

Evi yıkıldı. Oyuncakları bozuldu

Toz duman oldu ortalık

Gözüne duman doldu

Çığırdı. Bağırdı. Yandı

Babası gördü sonra

Ezilen annesini

Parçalanmıştı bedeni

Masanın üstünde çiçek

Kırılmıştı.

Kardeşi çıktı dışarı

Baktı

Her yer. Yerle bir olmuştu

Koynuna sakladığı bebeğiyle ölen anne

Organları ortalığa dağılan bir başkası

Uçuşun ruhlar uçuşun!

Durdursanıza insanlar

Ölmeden önce

Yatın sokaklarına, parklarına, meydanlarına şehrin

Kırmızılar sürün yüzünüze, elbisenize

Protesto edin. Ölmeden

Pankartlarınız olsun

“Savaş Cinayettir.”

“Cani, nasıl öldürdün beni

Gözün doydu mu?"

Kokmuş kokona karına

Elmas kakmalı yüzükler, mücevherler

Metresine yeni döşenmiş odalar

Açmak için veya

Koltuğunda kalmak için sonsuza değin

Boyun eğdiğin alçağa

Yaranmak için

Oldu mu?

Kovmuştuk şeytanı gelmemecesine

Çağırdınız geri

Tokat, 17.11.2011

“Bu mu Dünya”  kitabından