Düşünceler
Serap Demirağ
Düşünüyorum da,
Hem her yerde, hem de hiç bir şeydeydim galiba. Ne cennetti yerim ne de cehennem. Onların da üstünde bir yerden sevgiyle üflendim. Bulut buluttum. Yağmurlarla yüklüydü kanatlarım. Ne kin vardı orada ne de kir. Işıl ışıldı damlalar, salkım salkımdı mutluluk…
Sonra coştum, savruldum, gürledim ve çisildedim. Şimşek olup çaktı ışığım. Ben bile şaşırdım. Çimler yeşillendi, tomurcuklarını yardı birer birer. Uyandı doğa uykusundan.
Toprak altında kalanlar bir bir uzattılar başlarını parlayan güneşe. Sevgi tebessüm etti her yere.
Kilo verir mi hiç elektrik? Frekans tartılabilir mi? Ölçüsü nedir sadece yumruk kadar olan yüreğin? Koca bir evrenin sığdığı o yerde kaç nefret barındırılabilir? Kiraya verilirse, o tebessüme paha biçen akılsızlar için, biz nerede yaşarız? Nerede kalır hoşgörü? Nereden haykırır sonra? Duyulmaz olmaz mı? Yürek hesap sormaz mı sonra?
Kuşkum yok, kavga hep sürecek. Evren genişliyor ve bir gün kendi içine çökecek. Her an ölüyor bir şeyler ve her an diriliyor. Bundan kaçmanın yolu yok gibi ama, yine de bir limanın var olduğunu bilmek güzel değil mi?
Evet, yürektir o sığınılacak yer, hem sakin hem de güvenli…
Bir zamansızlık ve mekansızlığı yaşadığım doğru. Önce yer çekimini kaldırdım ufkumdan. Sonra değişen ve gelişen bilinçle başkalaştı her şey. Farklı gülümsüyor zamanın konukları. “Şimdi” var sadece sınırsızlığımda. Çember üzerinde değil mi ömürler? Ne geçmiş var orada ne de gelecek… Ne nefret var orada ne de ihanet…
Yeni yorum ekle