Küs

Serap Gökalp’in “Unutmam Seni Şapkası” adlı öykü dosyasından

Desen :Ressam Evgani

KÜS

Bir kadının ardından ağıt

Adını Güler koydular; hem güler yüzlü olsun, hem yüzü gülsün diye.

Masaldaki gibi, bir iken iki, üç iken dört oldu. Ama adına inat hiç gülmedi. On dört yaşının harman zamanındaki gülüşünü, kırk yıl ateşte yaktı; aynı evin içinde, kapısı kırk kilitli tavan arasında, kırık bir sandıkta, kırk yıl yaşadı kocasına küslüğüyle.

Baba evinin kapısına kırk kilit vurulduğundan, babasız çocuklar, dul kadınlar hikâyelerinden ölürcesine korktuğundan, kırk yıl küs kaldı kocasıyla, evliyim diye. Gençliğine bir tekme vurdu, çek git diye. Bir kâse yoğurt yedi, durudur diye. Kan kustu kızılcık şerbetidir diye. Minareleri kalbine soktu, duadır diye. Tophane güllelerini yuttu, sabırdır diye. Dürdüğü hayatını sırtlandı halıdır diye, dört döndü ev dediği yerde. Kucağına iki yumurta koydular, oğullarındır diye. Şansın kanadını kaldırıp çoktan uçtuğu bu hayattan, başkası olsa pabucunu bırakıp kaçacakken Güler kaçmadı, kaderdir diye.

Bak Güler orada. Yüz altmış santim ve doksan kilo. Bu sabah karşısında irkildiği, şu kaşları dökülmüş, torbalar içindeki gözleri küçülmüş kadınla konuştu. Kadın ona ne dedi biliyor musun? “Buraya kadar Gülmez!” İşte o sırada bir gülüş belirdi yüzünde. Durgun suda bir sandal yüzmüş gibi oldu. O kadınsa yuvarlandı yatak altında bulunmaz bir köşeye, Güler’in son gülüşü katılaşıp kaldı içinde, görünmedi kimseye.

Şimdi duyduğun sesler ona ağıt değil, adetten ağlıyorlar. Adetten helva kavuruyorlar. Adetten soruldu; nasıl bilirdiniz, sorusu. Gerçekte ne Güler’in nasıl biri olduğunu bilen vardı, ne nasıl yaşadığını… Çocukları çok uzakta, çocukluğunu da sonrasını da bilenler mezarlıktaydı. A belki yatak altına kaçan, paslı teneke çerçeveli aynası biliyordu ama o da sabahki konuşmadan sonra yüzü koyun karanlıkta yatıyordu.