Tarık Günersel
Çukurda
Herkes aynı çukurda
ama yalnızdır şimdi.
Herkes birini çağırmakta
ama kimse duymamaktadır.
Haykıra ağlaya duvarlarını yumrukluyor insanlar. O
duvarlar ki hep tiksinilmekte ama tükürülememektedir
benliklerinden ve insanlar inkâr etmektedir bunu, işte
onlar o duvarlar her yumrukta biraz daha uzaklaşmaktadır
kahkahalarla! İnsanlar şimdi yalnızca bu kahkahaları duymakta.
Ağır ağır açılmaktadır duvarları ‘kaderin’ dört bir yanda ve sonsuza
doğru, kollar inatla uzanmakta peşlerinde duvarların dört bir yanda
ve sonsuza doğru. Daha zayıf, daha zayıf atılmaktadır yumruklar ama
hiç tükenmeyecektir güçleri, ve kahkahalar yükselmekte ve yükselmekte
olacaktır onlar atıldıkça. Ve insanlar bu kahkahaları hep duyacaktır.
İşte şimdi yer de hareket etmiştir aşağılara. Hız belli değildir, zaten bu iniş
de tanımsız kalacaktır. İnsanlar bacaklarını uzatıyor yerde olsun ayakları
hep diye. Yer gülmekte ve gülmektedir, büyüyen ve ezen, büyüyen bir çığ
gibi. Kurban şimdi başlamıştır yeri tekmelemeye.
Eylül 1971
Yeni yorum ekle