Ressam Nadire Özbek'in Sanat Yolculuğu

Kadınları Anlatan, 
Onlara Güzellikler Katan Ressamımız

NADİRE ÖZBEK

Gülseren Sönmez

Aşk bir uçurumdan düşmek gibidir. Bunun için sevgiliye “yar” denilir. Aşk öyle bir denizdir ki ne kenarı vardır ne de ucu bucağı. Mevlana

Aşka tutulanlardan biri de değerli ressam Nadire Özbek’tir.  
Benim çocukluğumda, sokak sokak dolaşarak, güzel sesli çocukları yanlarına alarak ellerindeki şarkı ve mani sayfalarıyla yol bestesi yapan kişiler vardı. Gazeteci çocuklar da o günün çarpıcı başlıklarını bağırarak gazetelerini satarlardı. Onlar için gazete satışı, akşam eve ekmek götürmek demekti. Nadire Özbek’le sohbet ederken, konuşurken bir an gazeteci çocuk olmak geçiverdi içimden.  
Şöyle de bağırmak istedim: “Ey ahali! Duyduk duymadık demeyin, yağlı ekmek yemeyin. Yaptığı resimleri aşkla seven sanatçıyı yazıyor. Onun hayatında aşktan sevgiden başka bir şey yok. Onun ruhu özgürleşen, dörtnala koşan yılkı atı gibi. O özgür ruhunu gökyüzünde dolaştırırken bazen de Deli Memet Rüzgârı gibi oradan oraya dolandırıyor, koşturuyor. Koşarken bazen kenara çekilip coşku ile akan şelale gibi ruhunu seyrediyor.

Ve bakın neler anlatıyor:” 
“Ben sanatçı bir ailede büyüdüm. Büyüklerimle Güler Akalan’la birlikte resimler yaptım. Gülay Yüksel öğretmenim oldu. Bu güzel insanları çok sevdim. Çok şeyler öğrendim. Çocukluğumdan bu yana çok alkış aldım. Çok sevildim. Şımartıldım. Alkışı her zaman sevdim. Benim yaratılışım bu: severim, sevilirim… sevelim, sevilelim… 

Kendime de sanatıma da aşığım. Eserlerimi oluşturmak da seyretmek de her zaman hoşuma gitti. Seyrederken dışavurumcu bir içtenlikle yaptığım resimlerimin içtenliğini çözmek her zaman çok mutlu etmiştir beni. Yaparken ayrı mutluydum, izleyip çözmeyi isterken ayrı mutlu. Ben ailemi, resim yapmayı, öğrencilerimi, çalıştaylara katılmayı çok sevdim. Birleşmiş Ressamlar ve Heykeltıraşlar Derneği BRHD genel sekreterliğini 2016- 2022  de çok severek yaptım. Günün telaşı içinde, öğretmen, aşçı, ev kadını ve anneyim. Gece 21.30’dan sonrası ise benim…  

Çocuklarımı, kedileri, köpekleri, tüm canlıları çok severim. Canlı bir kadınım, resimlerim de kendim gibi çok canlı renklerden oluşur. 
Bedri Rahmi Eyüboğlu hakkında tez yazdım. Kimi zaman da onun biçim ve renkleri etkisinde kaldım. Henri de Toulouse- Lautrec ve Henri Matisse’i çok severim. Matisse’deki dinginliği, sakinliği, biçimi hep sevdim, severim. Hayatın her zaman bana rağmen akıp gittiğini düşünürüm. O akış içinde anlar vardır ya, işte o anlar, resmimin oluş anlarıdır. O anlara bayılırım. Bazen akış anında güzel anlar da akar gider; keşke yazsaydım bir kenara not etseydim derim. 

Her resmimde izleyen kadının, kendisinin bir parçasını görmesini isterim. Biliyor musunuz? Benim kadınlarım yüzlerini göstermezler, gizleri vardır. O giz içinde yorgunlukları, acıları vardır. Yorulsalar da yorgunluklarını göstermezler. Güçlüdürler, acılarını göstermezler. Yanlarını ya da arkalarını dönerler. Onlara, “İnsanız; acılar da, utançlar da bizler içindir. Kokmayın!” derim. Yine de beni dinlemezler. “Bundan sonra gösterin o güzel yüzünüzü” diyeceğim onlara, korkmamayı öğreteceğim. Hayatı severek özgürce yaşamak varken… “Haydi, kaldırın başınızı”, diyeceğim…
Hayat akıp giderken hayatı yaşayın; bugün varsak yarın yoğuz, derim. Anları yakalayın, uçup gitmesinler. Siz olsunlar, sizin olsunlar, sanat olsunlar. 

Değerli ahalimiz! Haydi, okuyun; yılkı atının hayatını okuyun. Gelin yakından bakın yılkı atı nasıl anlatmış kadını… “Kadın: Renktir, güçtür, annedir, üretendir, sevendir, sevilendir, candır. Sarılın onlara ki hayatımız renk olsun, yeşersin başak olsun, doğursun anne olsun, toplumu oluştursun. Evet, toplumu oluştursun.

Ben de diyorum ki, kadını koruyun, var edin ki hayat güzelleşsin, yaşanılır hale gelsin. Çocuklar gülsün, toplum gülsün… İleri adımlarla yürüyelim hayata. Türk kadını hürdür, hür yaşayacaktır, diyelim. Türk halkının Nadire Özbek gibi kadını anlatan, onu şahlandıran, ona güzellik katan, “Her zaman kadınlarımızın yanındayım, son nefesime kadar da sanatımla kadınlarımızı anlatacağım” diyen bir sanatçısı var. 

Âşık Veysel’in dediği gibi, hepimiz uzun ince bir yoldayız, gidiyoruz gündüz gece… Sanat aşkı öyle bir yol ki, ne başlangıcı ne sonu belli. Bu yola girenler kâh günlük yaşamlarında kâh hayallerinde devamlı yolculuk halindeler. İyi ki ruhta bu yolculuk var. Hiçbir yola benzemiyor. Bu yola girenler zor da olsa, Aşk derdiyle hoşem, el çek tabip yarem üstünden diyorlar. 
O yola girenler atalarından getirdikleri ruhlarındaki birikimi, acıları, sevinçleri, zenginliği fakirliği, zayıflığı, korkuları, var olmanın sevincini, vicdanı, vicdansızlığı, var olmanın mutluluğunu durmadan deşiyorlar. Bu yolda bulduklarını renk ve biçimlerle sanat eseri olarak ortaya koyuyorlar. Biz bu duruma dışavurum diyoruz. 

İzlenimciliğe ve doğalcılığa karşıt yolda gelişen dışavurum, iç dünyayı, insanın ruhsal durumunu anlatmaya çalışan, dış dünyadan, dış görünüşlerden çok yaşamın iç gerçeğini vermek isteyen, nesneyi tüm somut ilişkilerden ayırıp bireysel, soyut ilişkileriyle değerlendirmeyi yeğleyen, iç yaşantının önemli olduğunu ve bunu dışa yansıtmak gerektiğini öne süren sanat akımıdır.  
Dışavurumculuk Nadire Özbek’in sanatıyla birebir uyum içinde. Resimlerine baktıkça kadının ve kadınların davranışlarını çözmeye çalışıyor, sevinçlerini de acılarını da hissediyorsunuz. Nadire Özbek’in çalışmalarında nesneler kadının doğadaki yerini tespit ederken, doğa içindeki gücünü de gösteriyor. 

Nadire Özbek’in resimlerini izlerken, onun doğaya saygısını içimizde yaşatıyor, anlatım gücüne hayran kalıyoruz.